Le Beau Monde van René Magritte uit 1962 verenigt drie van de bekendste elementen uit de iconografie van de kunstenaar: het gordijn, de appel en de wolken. En zoals het een surrealist als Magritte past: de dingen lijken niet op wat men veronderstelt te zien. Van zodra men dieper inzoomt op het kunstwerk, begint de vertwijfeling van herkenning. Is binnen buiten of is buiten binnen? De gordijnen lijken bovendien niets te onthullen of te verbergen en toch spreken ze tot de verbeelding. Wat schuilt erachter? Een vraag die een mens zich meermaals kan stellen bij het aanschouwen van Magrittes kunstwerken. De titel alleen doet een boekje open van een wereld die er misschien niet echt is.

Hierdoor ontstaat er een bijzonder samenspel: eentje dat ontwerpster Elke Baert interpreteerde in een nieuwe - samengestelde - print. Wie goed kijkt, ziet dat ook deze keer de zwevende rinkelbellen uit La Voix de l’Espace een plaats in het ontwerp kregen. Ze verwijzen net zoals in The Limited Edition Two naar Magritte zijn jeugdjaren: toen de met belletjes aangeklede paarden de karren voort trokken en de carnavaleske Gilles de Binche de straten opvrolijkten.

De bellen bestaande uit een bol met een strakke lijn die deze doormidden snijdt, herinneren opnieuw aan de cirkel in het logo van Furore. De zachtgroene tinten verwijzen naar de appel uit het werk Le Beau Monde en de lijnen in cornflower blue, die door hun iets donkerdere kleur een duidelijk raster snijden in het zachte patroon op de achtergrond. Dit lijnenspel creëert als het ware kleine ingekaderde kunstwerken.

De in plissé uitgewerkte zijden stof vormt een directe link met de gordijnen in het werk. De aandachtige kijker ziet de door Magritte geschilderde gordijnen ook terugkomen op de achtergrond. Ze kregen net zoals de belletjes een subtiel pastelgroene kleur. Door de gordijnen en belletjes te laten overlappen tegen een lichtblauwe wolkenlucht ontstaat er diepte in het patroon, die door de plissé extra wordt benadrukt.